Foto expositie Xiaoxiao Xu van 19 juli t/m 29 aug 2014

 

Fotografe Xiaoxiao Xu exposeert in Verhalenhuis Belvédere een expositie in ontwikkeling over Chinese homo-seksuele jongeren.

 

 

Over Xiaoxiao Xu

Op haar vijftiende in 1999 kwam Xiaoxiao Xu van China naar Nederland.  In 2009 studeerde zij met het project ‘Wenzhou’, cum laude af aan de Fotoacademie in Amsterdam. Zij was hiertoe teruggegaan naar haar geboortestad Wenzhou, een grote havenstad in de oostelijke provincie Zhejiang, met ruim een miljoen inwoners. Veel Chinese Nederlanders komen er vandaan of uit de dorpen eromheen. In 2010 viel zij verschillende keren in de prijzen met het project, onder andere bij World Press Photo, International Photography Awards (IPA), de Fotoprijs en de Photo Academy Award. Zij exposeerde eerder tijdens o.a. Noorderlicht Groningen, Photoville New York en Circulation Paris. Onlangs maakte zij voor Vrij Nederland een serie over Chinese kunstenaars in Nederland net als zij, met één been in China en het andere in Nederland. www.xiaoxiaoxu.com

 

Over homoseksualiteit in de Chinese gemeenschap

Op homoseksualiteit rust in China nog altijd een taboe. Onder druk van familie moeten veel Chinese homoseksuelen hun geaardheid verbogen houden. Een huwelijk tussen man en vrouw leidt immers tot nageslacht – en dat is weer een verzekering voor de oude dag. Maar in een land dat onderhevig is aan grote sociale veranderingen, komen steeds meer Chinezen uit de kast.

“In het oude China kwamen homoseksuele relaties veel voor. Deze relaties bestonden vaak naast heteroseksuele relaties en werden als een normaal maatschappelijk aspect gezien. De eerste oppositie tegen homoseksualiteit ontstond tijdens de Tang-dynastie onder invloed van christelijke en islamitische waarden. Tijdens de laatste keizerlijke dynastie (Qing) en in de Volksrepubliek van China was homoseksualiteit verboden, terwijl geschat wordt dat 1-5% van de bevolking een homoseksuele geaardheid heeft. In 1991 werd homoseksualiteit in Hongkong gelegaliseerd, terwijl dit voor China het geval was in 1997. Sinds 2001 wordt homoseksualiteit officieel niet langer geclassificeerd als een psychische stoornis, waarvoor wel anti-epileptica of andere medicijnen werden voorgeschreven of elektroshocktherapie werd gegeven. Ondanks de verwijdering van homoseksualiteit uit de lijst van psychische aandoeningen zijn er nog steeds klinieken die zich richten op het bestrijden van homoseksuele gevoelens door oneigenlijke conditioneringsmethoden in te zetten.

Inmiddels is homofilie overigens wel meer geaccepteerd, hoewel veel mensen uit angst hun eigen homoseksualiteit of die van familie of vrienden verzwijgen. Uit onderzoek komt naar voren dat 85% van de homoseksuelen getrouwd is. De druk binnen de familie om in het huwelijk te treden is in China nog altijd ontzettend groot, zelfs wanneer de familieleden op de hoogte zijn van de geaardheid van hun kind. Bovendien wordt homoseksualiteit meer dan eens gezien als een familieprobleem (ouder-kind-relatie, seksueel misbruik en seksuele relaties met hetzelfde geslacht of emotionele schade aangericht door het andere geslacht) waardoor nog eens extra druk vanuit de sociale omgeving op de familieleden wordt gelegd. Veelal is de homoseksuele persoon enigst kind als gevolg van de een-kind-politiek en dus de enige die de bloedlijn kan voortzetten. Het aandringen van ouders en familie om in het huwelijk te treden is dan ook weinig verwonderlijk. Gevolg is dat velen mannen en vrouwen gevangen zitten in een huwelijk waar een van beide partners er (heimelijk) seksuele relaties met het andere geslacht op na houdt. Het aanvragen van een echtscheiding, ondanks de enorme toename van scheidingsprocedures, is voor beide partners nog altijd niet eenvoudig door de sociaal-maatschappelijke druk en vanwege het bestaan van beperkte wettelijke echtscheidingsgronden.

Onthulling van de geaardheid heeft naast het ongewenst in het huwelijk treden ook nogal eens het verlies van banen, vernedering en afpersing tot gevolg. Openlijke communicatie over homoseksualiteit is vandaag de dag in de praktijk eerder regel dan uitzondering.
 
In wezen is er sprake van stilzwijgende tolerantie van homoseksualiteit, zowel door de maatschappij als door de overheid. Ook is er weinig anti-homogeweld, ondanks ontbrekende wettelijke bescherming tegen dergelijk geweld of discriminatie. In Hongkong worden homo’s in tegenstelling tot het Chinese vaste land wèl wettelijk tegen overheidsdiscriminatie worden beschermd. Helaas, is dit nog niet het geval voor discriminatie door private ondernemers. Met name de jongere generatie, geboren in de jaren tachtig en negentig, lijkt minder moeite te hebben met homoseksualiteit.
 
In China zijn er een aantal organisaties ten behoeve van homoseksuelen. Ook zijn er bepaalde plaatsen, meestal restaurants, bars en parken  in met name Beijing, Shanghai, Shenzhen, Macao, Hongkong en Taiwan, waar homoseksuelen naar toe gaan. De homoseksuele ‘scene’ voor mannen is verder ontwikkeld dan die voor vrouwen. Het is voor homoseksuelen in China mogelijk om zich openlijk homoseksueel te gedragen (bijv. Publiekelijk handen vasthouden, bepaalde plaatsen bezoeken etc.), maar vaak gebeurt dit, zoals gezegd, niet binnen de eigen kring van familie, vrienden en werk. In de meeste gevallen is er sprake van een dubbelleven. Activiteiten worden nu weer eens (gedeeltelijk) toegestaan, zoals de Shanghai Gay Parade in 2009, dan weer eens verboden (Mr. Gay verkiezing).”

Artikel van lucaslieve.com